ออกมาทำไม?
คำถามนี้ผุดขึ้นมาหลายครั้งระหว่างเส้นทางที่ผมเดินจากสีลมไปจนถึงหลานหลวงจนพบว่าขากระเพลกจนไม่สามารถเดินต่อได้ ต้องนั่งมอเตอร์ไซค์ออกมาแล้วกลับมาที่บ้าน มันเป็นคำถามที่ผม “รู้สึก” ระหว่างเดินร่วมกับคนมหาศาลที่ผมไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน แถวที่ยาวสุดลูกหูลูกตา เจอคนรู้จัก ยิ้มให้กัน คนไม่รู้จักก็ยิ้มให้กัน แล้วมองไปข้างหน้า
หลายคนท้วงเรื่องการออกมาด้วยเหตุผลต่างๆ นานา บ้างก็บอกว่ารัฐบาลยุบสภาแล้วจะเอาอะไรอีก บ้างก็ก่นด่าว่าวิธีแบบนี้คือการทำลายภาพลักษณ์ของประเทศอารยะที่มีประชาธิปไตย และอื่นๆ อีกมากมาย
นั่นสิ แล้วเราออกมาทำไม? เราออกไปเพราะเราสนับสนุนสุเทพกับความคิดสภาประชาชนอย่างนั้นหรือ? (ที่ก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าคืออะไร และจะตั้งอย่างไร) เราออกไปเพราะอยากล้มระบอบประชาธิปไตยแบบที่หลายคนบอกกัน? เราอยากไปสร้างกติกาแบบใหม่? นั่นคือ “ข้อกล่าวหา” ที่ผมมองหาคำตอบที่มาอธิบายว่าเรากำลังทำอะไรกัน
เพราะผมเชื่อ…
ผมเชื่อว่านี่คือการบอกว่าการปกครอง ไม่ว่าจะระบอบอะไร รากฐานมันคือประชาชน
ไม่ว่าประเทศจะอารยะหรือไม่อารยะ ฐานของทุกอย่างคือคน
และสิ่งที่มาพร้อมกับคนก็คือศีลธรรม ความถูกต้อง ผิดชอบ ชั่วดี
และผมเชื่อว่านั่นคือสิ่งที่สังคมทุกสังคม ไม่ว่าจะระบอบการปกครองอะไรก็ต้องล้วนยึดถือ ศาสนาใดๆ ก็ล้วนบอกให้เรายึดถือ
เราต้องยึดถือความดีเป็นที่ตั้ง
และที่เราออกมา ก็เพราะผมเชื่อว่านี่คือการบอกว่าเราไม่ยอม…เราไม่ยอมให้คนไม่ดีเข้ามาทำระยำกับประเทศ ไม่ว่าจะหน้าไหนๆ พรรคไหนๆ หรือคนไหนๆ (ถ้าประชาธิปปัตย์ทำแบบนี้ อภิสิทธิ์ทำแบบเดียวกับที่ทักษิณทำ ผมก็พร้อมจะออกมาอีก)
นั่นเพราะเราไม่ยอมให้ความไม่ถูกต้องมาเป็นฐานของสังคมที่จะเป็นบ้านของลูกหลานเรา
ผมไม่รู้หรอกว่าสุเทพจะเรียกร้องอะไรพรุ่งนี้ และข้อเรียกร้องจะไปสุดถึงที่ไหน แต่สิ่งที่ผมไม่ยอมคือการปล่อยให้ความไม่ถูกต้องผ่านไปโดยต้องทนกับการบอกว่า “นี่คือวิถีของประชาธิปไตย”
ผมลองมองไปคนรอบข้าง ทั้งบนท้องถนนและบนโลกออนไลน์ ผมว่าพวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกไปต่างกัน แม้ว่าจะมีเรื่องการชอบพรรคประชาธิปปัตย์อะไรบ้างเป็นทุนเดิม แต่ลึกๆ คือความเชื่อในการไม่ยอมรับความไม่ถูกต้อง ซึ่งนั่นสำคัญที่สุด
ทำไมล่ะ? ทำไมคนถึงออกมากันโดยไม่ได้นัดหมาย? เพราะเขาไม่อยากได้ระบอบประชาธิปไตยเหรอ? เพราะเขาไม่อารยะเหรอ? ผมว่านั่นเป็นการตั้งคำถามที่เราคงต้องหยุดคิดถ้าจะบอกว่าคนที่ออกมาเนี่ยโง่เง่าและถูกใช้เป็นเครื่องมือนักการเมืองหรือคิดต่ำไม่เข้าใจประชาธิปไตย
ทุกวันนี้ผมยังพูดอยู่เสมอว่าประชาธิปไตยของไทยมันถูกต้องและเหมาะกับสภาพของเราวันนี้จริงๆ หรือ ทำไมกลไกที่เราบอกว่าเป็น “อารยะ” ถึงกลายเป็นกลไกให้คนชั่วเข้ามาปู้ยี้ปู้ยำประเทศกันแบบนี้ หรือว่าประชาธิปไตยวันนี้มันเป็นหลักการที่กลวงและใช้เพียงเป็นข้ออ้างเพื่อบอกว่าตัวเองเป็น “อารยะ”
เหรอ? ถ้าเราเป็นอารยะแล้วต้องยอมให้คนมาทำระยำกับประเทศได้ เราละเว้นความชั่วดีได้เพื่อให้ได้ชื่อว่าเป็นประเทศอารยะในสายตาต่างประเทศ
เหรอ? นั่นคือตัวตนความเป็นคนของเราเหรอ?
วันนี้เราเห็นอะไร? เราเห็นคนที่ไม่ยอมเป็นอย่างนั้นไง เราเห็นคนที่ยึดถือความดี ยึดถือสิ่งที่สำคัญที่สุดของความเป็นคนมากกว่าจะมานั่งท่องตำรารัฐศาสตร์ปาวๆ ว่าประชาธิปไตยคืออะไร
เพราะเราไม่ยอมรับความชั่ว
เพราะเรายึดถือความดี
นั่นแหละ คือคำตอบของผม
#ThaiUpRising
