ชีวิตพนักงาน Contract – การเสี่ยงเพื่อแลกกับโอกาส
วันก่อนผมคุยกับพี่ที่ทำงานเรื่องการรับพนักงานใหม่เข้าทำงานเนื่องจากมีการปฏิเสธงานแม้จะสัมภาษณ์ผ่านแล้ว
เราตั้งข้อสงสัยส่วนหนึ่งเพราะว่าตำแหน่งที่ว่านั้นเป็นแบบ Contract ไม่ได้เป็นพนักงานประจำ
ในมุมมองหนึี่ง ผมเข้าใจดีว่าคนทำงานบางคนอาจจะรู้สึกว่าการเป็น Contract นั้นไม่มั่นคง และดูน่าสนใจน้อยกว่าการเป็นพนักงานประจำที่มักมีสิทธิประโยชน์บางอย่าง ยิ่งถ้าเป็นคนที่ทำงานมาสักระยะหนึ่งอาจจะให้ความสำคัญส่วนนี้มากอยู่หน่อย
แต่ที่ผมติดใจคือมีนักศึกษาจบใหม่ปฏิเสธสัญญาดังกล่าวด้วย
อาจจะฟังดูไร้สาระนะครับที่ผมติดใจเรื่องนี้ แต่ส่วนตัวสำหรับผมแล้ว ผมออกจะติดใจ โดยเฉพาะในฐานะของคนที่เคยผ่านประสบการณ์การเป็นลูกจ้างสัญญามาหลายปี (และหลายแห่ง)
ผมมองย้อนตัวเองไปในสมัยที่จบใหม่ สิ่งที่ตอนนั้นผมทำคือการวิ่งเข้าหางาน ใครมีอะไรให้ทำก็ทำ จะเล็กจะน้อยก็ทำ ยิ่งถ้าเป็นงานจากบริษัทใหญ่ๆ การได้ทำงานโปรเจคใหญ่ๆ ที่ได้เรียนรู้เยอะๆ จะยิ่งขวนขวายมาก จึงไม่แปลกที่ผมได้จับผลัดจับผลูเข้าไปทำงานในองค์กรนานาชาติ หรือบริษัทไอทีระดับโลก ซึ่งต้องยอมรับว่าล้วนเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญทั้งสิ้นในชีวิตการทำงานของผม
และทั้งหมดนั่นทำงานในฐานะพนักงาน Contract ตลอด
ในมุมมองหนึ่ง ผมเข้าใจว่าหลายคนคงมองเรื่องของความมั่นคงในชีวิตจากการทำงานมาเป็นปัจจัยพอสมควรเวลาพูดถึงการมำงานแบบ Contract แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมว่าเราก็ไม่ควรมองข้าม นั่นคือสิ่งที่เรียกว่า “โอกาส”
ตลอดเวลาทำงาน ผมมักมองเรื่อง “โอกาส” มากกว่าเรื่องของผลประโยชน์ ถามว่่าทำไม ก็เพราะหลายๆ โอกาสนั้นไม่สามารถตีมูลค่าเป็นเงินได้ บางครั้งต่อให้ทำงานบริษัทด้วยตำแหน่งใหญ่โตอาจจะไม่มีโอกาสได้ทำด้วยซ้ำ
ถ้ามองแล้ว ผมว่าผมโตมากับการสอนให้อยู่กับการแสวงหาโอกาส โอกาสที่จะเรียนรู้และทำงานกับคนเก่งๆ โอกาสที่จะได้พัฒนาตัวเองจากประสบการณ์ต่างๆ เพราะวิ่งเหล่านี้จะสะสมเป็นผลประโยชน์ที่แท้จริงให้กับตัวเรา ทักษะและความสามารถต่างๆ ที่เกิดขึ้นจากโอกาสเหล่านี้จะต่อยอดเป็นผลประโยชน์ระยะยาวมากกว่าผลตอบแทนระยะสั้น
ผมมองไปถึงเรื่องของเวลาที่ถูกใช้ไปกับโอกาสเหล่านี้ว่าเป็นการลงทุน เพราะในชีวิตนี้นั้น เวลาเป็นสิ่งที่เราใช้ไปแล้วเรียกคืนไม่ได้ เป็นการลงทุนที่ต้องวางแผนให้รอบคอบที่สุด
แต่พูดมาถึงตรงนี้ ผมก็คงบอกไม่ได้หรอกว่าการตัดสินใจของน้องๆ ที่กล่าวมานั้นผิดหรือถูก เพราะผมก็คงไม่อาจจะประเมินได้ว่าโอกาสที่ผมมอบให้จากการทำงานที่ออฟฟิศผมนั้นมีีค่าในสายตาของพวกเขามากน้อยเพียงใด
และบางทีพวกเขาอาจจะไม่ได้มองเห็นแบบที่ผมเห็นก็เป็นได้
